اِمتَحَنَ - یَمتَحِنُ - امتِحان...

 بار ها و بار ها شده سعی کردم آدما رو از روی صداشون، تشخیص بدم... یعنی مثلا صدای یکیرو پشت تلفن بشنوی... بعد فکر کنی که طرف چه شکلی میتونه باشه... اما یکبار هم درست نتونستم... دریغ از یک بار درست تشخیص دادن... آرزو به دل موندم

(باید با یکی هماهنگ کنم که قبل از صحبت کردن باهاش، یه عکس از خودش بفرسته تا منم به آرزوم رسیده باشم :دی )

یا مثلا از روی تعریف دیگرون یه شکل و شمایلی به طرف میدی... بعد که میبینیش اصلا انگار یه موجود دیگه جولوت ظاهر شده... 

یا هر چی اصلا... آدمیزاده... هیچیش حساب کتاب نداره...

همین تو(خودمو میگما... البته خود تو هم شاملش میشی...) تاحالا فکر کردی هیچ کسی هیچ شناخت کاملی نسبت بهت نداره... اصلا تا حالا فکر کردی؟ اصلا میدونی فکر چیه؟

تا حالا فکر کردی صدا و تصویر و اسم و تریپ و حرکاتت، فقط واسه خودته... و کمتر کسیه که به این چیزا توجه کنه؟

تا حالا فکر کردی که آدما رو میشه از روی کفششون شناخت؟ یا حتی از روی نوع نگاهشون؟

تا حالا فکر کردی یکی داره سر کارت میزاره؟

ایام امتحانات رو خوش بگذرونید که بگذره دیگه بر نمیگرده... خوشی ها رو میگم!

--

راستی! میگن شنیدن در و دل مردم کمک زیادی به زندگی آدما میکنه...

اینم یه درد و دلی که از وجود پر از غم ِ دختری ترشیده حکایت میکنه:

میگفتن علف باید به دهن بزی شیرین بیاد یه عمری خودمونو کشتیم شیرین ترین علف دنیا بشیم غافل از اینکه اصلا طرف بز نبود . . .

گاو بود به خوردن مقوا عادت کرده بود!

همینه دیگه... اینجاست که "شناخت" معنی پیدا میکنه...