چوب خشک!

امروز صبح رفتیم بهشت زهرا...

کلا همینجوری پیش اومد...

برای اولین بار رفتم توی غصالخونه... 

نگاه کردن از پشت پنجره به آدمایی که دارن یه انسان بی جان رو غصل میدن، واقعا سخت بود...

اونجا همه ی مُرده ها یکسانن، چه پولدار باشی، چه فقیر، چه آدم بزرگی باشی، چه بدترین آدم روی زمین... هر چی که باشی، در هر صورت یه جور غصلت میدن... انگار نه انگار که این آدم بی جون، یه روز واسه خودش کسی بوده...

یه جا نوشته بود:

" آدم وقتی میره توی غصالخونه ، تازه از کوچکی و حقارت انسان که هیچ چیزی نیست ، بیشتر باخبر میشه. آدمی که در زمان حیات خود با زبان یا دست و پا و سایر اعضاء گاهی اوقات آنچان عصیان میکنه که انگاری کسی بالا دست اون نیست و تمام قدرت مال اونه ، اما رو سنگ غصالخونه جسم بی جون آدمی را همچون چوب خشک جابجا میکنند. "

حالا جنازه ای که من دیدم، یه آدم پیر بود، که دیگه عمرشو کرده بود، ولی خدا نکنه که طرف جوون باشه... اصلا نمیشه 2 دقیقه وایساد و نگاه کرد... حداقلش من شاید نتونم تحمل کنم... همونجوری که امروزم نتونستم خیلی دووم بیارم...

--

نکته ی جالب اینجاست که یکی از دوستامو کاملا اتفاقی و توی اون شلوغی، اونجا دیدم و این یعنی پای همه، بار ها و بارها به اونجا باز میشه...

یه روزی هم نوبت من یا تو میشه...  شاید همین روزا... 

خلاصه اینکه حواستو جمع کن