90 درجه...

پریشب عروسی بود! عروسی برادر عزیزم... و چقدر خوشحال... 

و قطعا شلوغی این 2 روز، یاد مرا از خودم دور کرده بود... 

ولی امشب... و امشب ها... عجیب حسی بر وجودم رخنه کرده... 

تازه "یاد" ـَم به خودم افتاد که حال، تک شده ام... و فقط یک شب بود که جمع ما را به من تبدیل کرد... 

و از این پس... من، فقط من خواهم بود... فقط یکی... اما دلم "ما" میخواهد...

ولی من...

               ... من؟

وقتها گذشته از بار آخری که به دورن خودم رفتم... به درون ِ"من" 

از خود، بی خبر شده ام... 

شاید لازم است تا "ما"، "من" شود که به خودم بیایم و درجه ی انحرافم را از مسیر بچگی بسنجم و قیاس کنم با آخرین سنجش که قطعا میدانم بیشتر از قبل است...

و بیابم راه ترمیم آن را...

ولی چه خوب که دلم به زبانم خوش است... به قلمم... به دست نوشته های قلبم... که گاهی مزاحی هم میکند...

آری مزاح

و گفتم مزاح...

عجب قدرتی دارم من، در نوشتم و خودم نمیدانستم! آری... 

بروم کاغذی را بدهم به "من" بلکه امضایی کند برای خودم ... 

تا نشانِ خودم دهم و...

                               ...  و چه بگویم؟

آیا بگویم که: "من" امضا کرده ام... ؟؟

                                     یا    بگویم که: "من" امضا کرده است... ؟؟

و خودتی آن لیچار که بار ما کردی...

و اگر تو خوشت آمد از چند خط بالا ...

بدان که تو نیز دیوانه ای... چرا که متن بالا را نیز یک دیوانه نوشته است... 

---

پ ن: احتمالا کمی سرم شلوغه این یکی دو هفته... کمی هم حس حالم کمرنگ شده...

ولی میدونید که میام... و میدونید که میام و میدونید که میام...

پس خوش باشید!